Αθανασία Τσατσάκου

Αλέξανδρος Ευκλείδης

Απόστολος Λυκεσάς

Απόστ. Κιλεσσόπουλος

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δημήτρης Δασκαλόπουλος

Σπύρος Καρυδάκης

Έχοντας εδώ και καιρό διαβάσει το Δοκίμιο του Απόστολου Κιλεσσόπουλου «Οι αβάσταχτες Κυριακές της ζωγραφικής», κράτησα μια πολύ καλή εντύπωση, αμετάβλητη και σταθερή, που με συνόδεψε όλο αυτό το διάστημα. Με κέρδισε η κάθε λέξη του, μόνο ο τίτλος και ο υπότιτλος δεν με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο, αλλά δεν χάλασε ο κόσμος.

Κάθε φορά που διαβάζω ένα αξιόλογο βιβλίο μετανιώνω που δεν κρατώ μολύβι ώστε να σημειώνω ό, τι τυχόν με ενδιαφέρει ή μου δημιουργεί απορίες. Έτσι και τώρα δεν κράτησα καμιά σημείωση –και πλέον είναι αργά. Θυμούμαι βέβαια πολύ καλά το κεφάλαιο για την τοιχογραφία στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης και όλα όσα επακολούθησαν. Και το θυμάμαι γιατί έζησα όσα κατά καιρούς μου εκμυστηρεύθηκε ο ίδιος, τόσο για την ελεεινή συμπεριφορά των υπευθύνων όσο και για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των αγνώστων που ασχημόνησαν περί το έργο. Όμως και τα παράπονα αυτά είναι μέρος, και μάλιστα ουσιαστικό, των σκέψεων του ζωγράφου για την τέχνη, και μάλιστα το πιο ζωντανό, γιατί είναι κομμάτι εμπειρίας και πόνου.

Με δυό λόγια, το βιβλίο είναι ένα σοβαρό δοκίμιο περί τέχνης, και δεν ξέρω κανένα άλλο ζωγράφο  που να καταπιάστηκε με ανάλογη διάθεση και τρόπο με κάτι τέτοιο. Μελέτες περί τέχνης είδα πολλές, αλλά τέτοιας υφής δοκίμιο όχι. Και αν προστεθεί και το προηγούμενο,  “Η δική μου Διοτίμα”, έχουμε να κάνουμε με κάτι έξοχα συγκροτημένο και οργανωμένο. Αυτό ακριβώς με συγκινεί, και χώρια οι επιμέρους ξεχωριστές παρατηρήσεις. Εύχομαι να επακολουθήσει και τρίτο ανάλογο βιβλίο –αξίζει ο κόπος.

Ντίνος Χριστιανόπουλος