|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
Οι γονείς του αρνούνται να τον αναγνωρίσουν ως παιδί τους, "έπρεπε να σ’ έχω πνίξει", η μητέρα του τον αντιμετωπίζει χωρίς κακία, σαν κάτι από τη φύση του φτιαγμένο για να χρησιμοποιείται, να κακομεταχειρίζεται και να πετιέται ματωμένο.
Οι γιατροί τον κλειδώνουν σ’ ένα δωμάτιο και τον ξεχνούν νηστικό, χωρίς νερό και χάπια, για μέρες. |
|
|
|
1995 |
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
1996 |
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
 |
|
1997 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
1998 |
|
|
 |
Στα όρια της λιμοκτονίας, μισολιπόθυμος, βλέπει την πόρτα του δωματίου ν’ ανοίγει, μια σκυφτή μορφή να στέκεται στο μισόφωτο. Γελώντας μ’ ένα τρελλό γέλιο, τυλιγμένη σε μια κουρελιασμένη ιατρική ποδιά γεμάτη ξεραμένα αίματα, "Δεν ξέρουν τι είσαι. Δεν ξέρουν γιατί τους αρέσει να σε πονάνε. Αλλά εγώ ξέρω, και το ξέρω καλά, γιατί είμαι ο απόστολος του κομματιάσματος. Κι ο φύλακάς μου είναι ο Άγγελος του ξεσκίσματος. Να με λες Δόκτωρ Πόνο." |
|
1999 |
|