Μια ωραία μέρα που καθόμουν στη σκιά των δέντρων και τα άγρια πουλιά του δάσους χόρευαν τραγουδώντας γλυκά, σκέφτηκα με τρόμο το μέλλον, αλλά και το παρελθόν.

Η καταστροφή που είχε προηγηθεί, θα οδηγούσε και στη μελλοντική, την ακόμα μεγαλύτερη και πιο δραματική. Τι έμελλε να κάνω; Να φύγω και να εξαφανιστώ ή να παραμείνω και να υπομείνω τα γεγονότα; Από αδυναμία προτίμησα τη δεύτερη λύση, γιατί απαιτούσε πιο παθητική αντίδραση εκ μέρους μου. Και πράγματι εντός ολίγου, τα βουνά άρχισαν να σείονται, τα πουλιά τρομαγμένα σταμάτησαν το χορό τους και το σκοτάδι έπεσε πυκνό. Ο ήλιος εντούτοις παρέμεινε στον ουρανό αλλά αντί για φως, έστελνε μια πικρή μυρωδιά που έπνιγε τους ανθρώπους. Τεράστιες πέτρες έπεφταν ανοίγοντας μαύρες σκοτεινές τρύπες στο μαλακό έδαφος.

Καρτερικά και αδιάφορα περίμενα τη συνέχεια. Ένας βόμβος δυνατός ακουγόταν από μακριά που όλο πλησίαζε και γινόταν πιο δυνατός. Τα δέντρα ξεριζωνόντουσαν, έπεφταν, οι ρίζες ανάποδα, μια τρομερή αηδία, σαν έντερα ξερά που προσπαθούσαν να σκοτώσουν ό,τι μπροστά τους περνούσε και το τέλος φοβερό!