Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε προκαλέσει το θάνατο των κηπουρών. Όλοι παρουσίαζαν τα ίδια συμπτώματα: πτώματα γεμάτα εξανθήματα, πληγές ανοιχτές με ένα πρασινωπό υγρό που δεν σταματούσε να αναβλύζει και μια τρομερή δυσοσμία που απλωνόταν παντού.

Το απαίσιο ερπετό μέσα από την κρυψώνα του έβλεπε τους νεκρούς και χαιρόταν για την αναστάτωση που είχε προκαλέσει.
Και συνέχιζε να κλαίει -και τα δάκρυά του πλημμύριζαν τον κήπο και η βρωμερή λάσπη ρούφαγε και έπνιγε τους περίεργους και τους διστακτικούς επισκέπτες.

Το απαίσιο ερπετό έβλεπε την ασκήμια του και τρόμαζε.

Λιθοβολείστε το! φώναξαν όλοι μαζί και πέταγαν πέτρες, ξύλα, σίδερα, σκουπίδια, ό,τι βρισκόταν μπροστά τους, προσπαθώντας να εξουδετερώσουν το απαίσιο ερπετό.

Δεν τολμούσε να ζητήσει βοήθεια από πουθενά.
Ήξερε την αντίδραση και τις συμβουλές εκείνων που θα ήταν πρόθυμοι να το βοηθήσουν -στα λόγια, γιατί κανένας δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι για λογαριασμό του ερπετού.
Ο καθένας για τον εαυτό του και ο καθένας εναντίον όλων των άλλων, αν χρειάζεται.

Ειρωνεία! τέλμα! και μαζοχιστικά το απαίσιο ερπετό συνέχιζε να γίνεται ακόμα πιο άσκημο, ακόμα πιο κακό, ακόμα πιο βρώμικο.

Γιατί συνέχιζε όμως να βγαίνει κάθε πρωί από τη φωλιά του και να παριστάνει ότι φέρεται σαν όλα τα άλλα φυσιολογικά ερπετά;
Γιατί να επιμένει να παριστάνει το πρόθυμο;
Αφού κάθε του κίνηση το έκανε ακόμα πιο απαίσιο και ακόμα πιο κακό.
Ακριβώς γι’αυτό: για να μην υπάρχει οίκτος για κάτι τόσο αποκρουστικό. Για να πάψει και το ίδιο να φαντάζεται ότι θα μπορέσει κάποτε να ξαναβρεί λουλούδια.
Για να τελειώσουν όλα.
Για να μπορέσει να γίνει τόσο κακό που να μη χρειάζονται άλλα δάκρυα για να μεγαλώνουν την κακία του.
Το απαίσιο ερπετό.

Πρησμένο άσκημο και ανίκανο απαίσιο ερπετό!
Φτάνει πια! Δεν υπάρχει επιστροφή! Δεν υπάρχει ούτε διέξοδος.
Εκεί θα μείνεις. Για πολύ καιρό ακόμα.
Εκτός αν κάνεις κάτι: να κατορθώσεις ένα πρωί, αντί να βγεις όπως κάθε μέρα έρποντας στον κήπο, να σταθείς όρθιο πάνω στην ουρά σου, να καταφέρεις να ισορροπήσεις έτσι, και να προχωρήσεις.
Το ξέρεις όμως, απαίσιο ερπετό, ότι αυτό είναι αδύνατον. Δεν θα το κατόρθωνε ούτε ο πιο θαρραλέος και ριψοκίνδυνος -πώς να το κατορθώσεις εσύ;
Γι’αυτό μείνε έτσι, μείνε εκεί, με τις σκέψεις και τις επιθυμίες που δεν ήταν για σένα, για να καταλάβεις ότι μόνο αυτά που μπορείς, έχεις δικαίωμα να σκέφτεσαι και να θέλεις -και όχι τα άλλα, τα ανώτερα.

Μόνο σου απαίσιο ερπετό ετοίμασες τη φωλιά σου.
Μόνο σου διάλεξες τη μοίρα σου.
Άδικα προσπαθείς να αλλάξεις τους αιώνες που πέρασαν ως τώρα.
Και να θέλεις μάλιστα να τους αλλάξεις χωρίς να κάνεις τίποτα.
Χωρίς να τολμήσεις να διακινδυνεύσεις την άθλια φωλιά σου που είναι πια άχρηστη.
Προτιμάς, άχρηστο απαίσιο ερπετό, μια άχρηστη φωλιά από το δρόμο.
Είσαι άξιο της τύχης σου δειλό ερπετό!

Το απαίσιο ερπετό χαμογέλασε.
Όσοι αντίκρυσαν το τρομερό χαμόγελο κοκκάλωσαν.
Πόσο ακόμα θα κλαίει για να μπορεί να διατηρεί το χαμόγελό του;

Πόσο θα κρατηθεί ακόμα;
Πότε θα σκοτώσει;
Η ώρα του ερπετού πλησιάζει.
Οι προετοιμασίες του είχαν κρατήσει αρκετά.
Το χρώμα του είχε γίνει εντελώς χάλκινο-πράσινο.
Η μυρωδιά του είχε γίνει αποκρουστική. Η ασκήμια του ήταν τρομερή.
Το δηλητήριό του ήταν θανατηφόρο.
Η αναπνοή του έκαιγε ό,τι βρισκόταν κοντά του, το σάλιο του έλιωνε τις πέτρες, η καταστροφή ήταν η επιτυχία του.

Αλλά ακόμα δεν τολμούσε να βγει έξω και να αρχίσει να σκοτώνει φανερά.
Η δειλία του το ανάγκαζε να κάνει κάτι χειρότερο. Κρυφά και ύπουλα λέρωνε με δηλητήριο τα χόρτα του κήπου και περίμενε τους ανύποπτους κηπουρούς.

Το πράσινο ερπετό είχε κολλήσει στο φρέσκο τσιμέντο και με αγωνία προσπαθούσε να ξεφύγει. Σερνόταν με κόπο δεξιά αριστερά, αλλά μάταια.
Όταν το τσιμέντο άρχισε να στεγνώνει, είχε παγιδέψει μέσα του το πράσινο ερπετό που δεν μπορούσε πια καθόλου να κινηθεί.
Έτσι το τσιμέντο επικράτησε!