Μια μικρή κακιά ακρίδα πέταγε από χόρτο σε χόρτο ψάχνοντας απεγνωσμένα να ξαναβρεί τη μικρή κόκκινη πυγολαμπίδα που συνεχώς ξέφευγε και κρυβόταν για να φανερωθεί ξανά σε ανύποπτο μέρος και σε ανύποπτο χρόνο. Και ενώ η ακρίδα έψαχνε στις τσουκνίδες, για μια μικρή στιγμή η πυγολαμπίδα παρουσιάστηκε κάτω από τους μενεξέδες και ώσπου να προλάβει η πράσινη ακρίδα να πηδήξει ως εκεί, η πυγολαμπίδα είχε χαθεί. Έξαλλη η ακρίδα έφαγε τους μενεξέδες για να μη μπορεί να κρυφτεί ξανά εκεί η πυγολαμπίδα. Κι όμως αυτή έλαμψε για μια δεύτερη στιγμή ανάμεσα στα σκουπίδια. Κι αυτά φωτίστηκαν και καθάρισαν και ζωντάνεψαν και έπαψαν να είναι σκουπίδια, έγιναν πολλές μικρές πυγολαμπίδες που περιτριγύρισαν την πράσινη ακρίδα τραγουδώντας ρυθμικά. Δεν κατόρθωσαν όμως να την ξεγελάσουν, γιατί η ερωτευμένη ακρίδα γνώριζε τη δικιά της πυγολαμπίδα και μόνο εκείνη ήθελε. Και ξέφευγε από το χορό των σκουπιδοπυγολαμπίδων κυνηγώντας τη μικρή λάμψη που της είχε αλλάξει τη ζωή.

Ναι, είμαι μια κακιά ακρίδα. Μια ερωτευμένη ακρίδα, μια τρελή ακρίδα. Ναι, και κάθε μέρα που περνάει γίνομαι και πιο κακιά και πιο πράσινη, και κάθε μέρα θα καταστρέφω όλο και περισσότερα χόρτα, κάθε μέρα θα γίνομαι και πιο επικίνδυνη, γιατί με την απουσία της η κακία μου δυναμώνει. Και θα εξαφανίσω τα πάντα, θα εκδικηθώ και κανένας δεν θα μπορέσει να σταματήσει την καταστροφή, παρά μόνο η πυγολαμπίδα μου.