Η νέα σειρά έργων του Απόστολου Κιλεσσόπουλου "Λάλον Φως" δημιουργείται και παρουσιάζεται με τη συνδρομή αποκλειστικά του "μαύρου φωτός". Η επιλογή του καλλιτέχνη να εργάζεται στο σκοτάδι αλλά και να εκθέτει τα έργα του μέσα σε αυτό, μοοιάζει να μιμείται μια θεμελιακή κατάσταση του σύμπαντος, όπως αυτό αποτυπώνεται στην αντίληψή μας. Ταυτόχρονα μας επανατοποθετεί ως θεατές στις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξης, όπου η σχέση φωτός/σκότους, ερωτηματική και σημαίνουσα στη συνύπαρξη ή στην αλληλοδιαδοχή τους, μας μεταφέρει από το πραγματικόι στο συμβολικό, από το κοσμικό δράμα στο ανθρώπινο, σμίγοντας το καθολικό με το ατομικό.

Κάτια Κιλεσοπούλου
Δρ Ιστορικός της Τέχνης

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΛΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΥ

Όταν αντίκρυσα συγκεντρωμένα έργα της τελευταίας περιόδου του ζωγράφου Απόστολου Κιλεσσόπουλου, σκέφτηκα ότι έτσι περίπου θα προσπαθούσα να αποδώσω και εγώ τις διάφορες όψεις του Σύμπαντος, αν βέβαια είχα την απαραίτητη καλλιτεχνική προδιάθεση. Ο λόγος είναι ότι ορισμένοι τουλάχιστον από τους πίνακες οδηγούσαν τη σκέψη μου σε εικόνες ουράνιων σωμάτων που είχα συνηθίσει να χρησιμοποιώ στη διδασκαλία μου. Προσπαθώντας σήμερα να τεκμηριώσω αντικειμενικά την εντύπωση που δημιουργούν σε έναν αστρονόμο τα έργα του, θα πρέπει να σταθώ κυρίως σε ορισμένους κύκλους. Για παράδειγμα στα Νεφελώματα νοιώθει κανείς την ατμόσφαιρα του τέλους της ζωής των άστρων, μέσα στα εκτεταμένα κοσμικά νέφη από σκόνη και αέρια που περιβάλλουν τα γερασμένα αυτά ουράνια αντικείμενα.

Στις Παραλλαγές στο Αρχετυπικό Θέμα ένας αστρονόμος διακρίνει πρωτο-γαλαξιακές εικόνες μέσα σε μια ατμόσφαιρα κοσμολογικής δημιουργίας. Οι σπειροειδείς μορφές θυμίζουν τη φιλοσοφική διδασκαλία του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη και των μεταγενέστερων φυσικών φιλοσόφων, όπου η δίνη εθεωρείτο ως αρχή του Σύμπαντος. Οι διπολικές εικόνες θυμίζουν αστρικούς ανέμους από μαγνητισμένα άστρα καθώς και πίδακες ύλης από δίσκους προσαύξησης οι οποίοι δημιουργούνται γύρω από μελανές οπές και άλλα συμπαγή ουράνια αντικείμενα.

Τέλος στην ενότητα Multiverse, που αστρονομικά θα μπορούσε να μεταφράσει κανείς ως Πολλαπλά Σύμπαντα, νιώθει κανείς την οπτικοποίηση της θεωρίας της δημιουργίας των πολλαπλών κόσμων και των παράλληλων Συμπάντων που προωθούν τα τελευταία χρόνια μεγάλοι αστροφυσικοί, όπως ο Stephen Hawkings και ο Michio Kaku.

Άφησα τελευταία την εμπειρία του σκοτεινού δωματίου, που πρωταγωνιστεί στην έκθεση του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Μουσείου Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ. Είναι δύσκολο να περιγραφεί αυτή η εμπειρία με λόγια. Εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι μόνο ότι, όταν το επισκέπτεται με ήρεμη και χαλαρή διάθεση, αισθάνεται να εμβαπτίζεται στο μυστήριο της δημιουργίας του κόσμου.

Χάρης Βάρβογλης
καθηγητής Αστρονομίας
Τμήμα Φυσικής Α.Π.Θ.