Το τεράστιο πηρούνι πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου. Οπισθοχώρησα τρομαγμένη και βρέθηκα κολλημένη στον τοίχο. Τη στιγμή που ήταν έτοιμο να με καρφώσει, κατάφερα να σκύψω και ως εκ θαύματος γλύτωσα από τα κοφτερά του χέρια. Έρποντας βγήκα από το σκοτεινό δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα με δύναμη και έτσι το δολοφονικό πηρούνι έμεινε μόνο του στο δωμάτιο, ανήμπορο να κινηθεί. Έτρεξα προς την κουζίνα και άρχισα να πετώ τα ποτήρια κάτω. Εκείνα έσπαζαν με δυνατό θόρυβο γεμίζοντας το δάπεδο επικίνδυνα μόρια κοφτερού γυαλιού. Προσεκτικά με τη σκούπα τα άπλωσα σε όλη την επιφάνεια και με μεγάλη μεθοδικότητα ξεχώρισα τα μεγαλύτερα τεμάχια τα οποία έσπασα σε μικρότερα τοιούτα. Αυτά τα τελευταία τα έβαλα σε μια χαρτοσακούλα την οποία κρέμασα στο πόμολο του παραθύρου. Στη συνέχεια πήρα το τάπερ του καφέ και με σύνεση έβαλα μέσα μιάμισυ κουταλιά καφέ και δυο κουταλιές θραύσματα κρυστάλλων. Γέμισα το τάπερ με παγωμένο νερό και το ανακάτωσα καλά. Ο ήχος του περιεχομένου με γοήτευε και συνέχισα κρούοντας επί πεντάλεπτο το τάπερ. Κατόπιν πήρα το παγωμένο ποτήρι από την κατάψυξη και το γέμισα με το υπέροχο παρασκεύασμα.

"Στην υγειά σου" είπα χαρωπή μπροστά στον αμίλητο καθρέφτη και κατάπια μονομιάς το θανατερό κοκτέηλ.

Βομβάη, πολλή ζέστη