ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΕΡΟ

Α, λες. Αυτή η παραλία είναι πραγματική. Κοσμική νεραιδόσκονη μιμείται την άμμο και ο Αρχιμήδης σαν αστερίας ανασκαλεύει τα φύκια των ανησυχιών μας. Πατάμε ήδη την μπλε υπόφυση του Πήγασου κι αυτός μας δένει με σύννεφα με ανεπανάληπτη εκδικητική τρυφερότητα. Το κόκκινο ενός πάλσαρ κάτω από τα μαύρα αδράχτια αχινού αχνίζει ακόμη επιτηδευμένη αγωνία καρδιάς. Ρίγος μελλοθάνατου που ξέρει. Δαίμονες βγαίνουν από τα βαθύσκιωτα του ανυπεράσπιστου ορίζοντα ενώ ερωτιδείς σε οπλίζουν σάλπιγγες και τρίαινες. «Θες Ιησούς του Ναυή να γίνεις, ή μήπως Ποσειδώνας;» σε ρωτούν σκερτσόζικα όπως ο Μάγος Μέριλιν. Κι αν διαλέξεις δαίμονες εκεί είναι το φθονερό κίτρινο. Τότε όμως σε πιάνει το παραγάδι του βυζαντινού αυγού, κρόκος μέσα στο ασπράδι, χυλωμένο άσπρο, σαν κρυμμένη καταιγίδα στα γκέμια του Ηνίοχου. Φεύγει το άρμα του, τρέχει σε μια λεωφόρο σαν ροζ Ολντσμόμπιλ που σέρνει ξοπίσω της τενεκάκια του λούνα παρκ. Δένεσαι κι εσύ από πίσω ανυποψίαστε θεατή (ανυποψίαστος να είσαι αλλιώς θα ματώσεις στην εβένινη άσφαλτο που χάσκει από κάτω)…

Ο αιθέρας λοιπόν λες, είναι αλήθεια. Μια ολοκληρωμένη φιλοσοφική αλήθεια που δεν περίμενες να έχει χρώμα και σχήμα. Χρώμα και σχήμα που βολεύονται στις καμπύλες του σώματος και του νου. Έρχονται και υπάρχουν στο σχήμα που γεννήθηκες. Δεν επιβάλλουν τίποτα γιατί τίποτα στον κόσμο του Κιλεσσόπουλου δεν επιβάλλεται.

Μπορεί ο καθείς να συμπληρώσει τον αριθμό των απροσμέτρητων λέξεων για να περιγράψει τους πίνακες του. Άλλοι όμως ενδέχεται να κουραστούν. Υπάρχει όμως και γι αυτούς πρόβλεψη. Μπορούν να σβήσουν το Black Light και τότε το δωμάτιο θα φωτίσει σκοτάδι, ναι, ναι, σ’ αυτή την λεκτική αντίφαση, μουτρωμένη η μέσα μας σκοτεινιά θα απιθωθεί σε μια παραλλαγή απορίας, μπροστά στις πιθανότητες που είναι ανοιχτές, μπροστά στη δυνατότητα, άλλοτε να τις καβαλικεύουμε και να ξεχυνόμαστε με ξέπλεκα μαλλιά κι άλλοτε κουρασμένοι να ξεπεζεύουμε ξέπνοοι, αλλά ανθρώπινοι σε μια πρασινάδα ορφάνιας. Όταν σβήνεις το Black Light στους πίνακες του Κιλεσσόπουλου παγώνεις την σβελτάδα του Ουρανού ζητάς από τον καλλιτέχνη λίγο χρόνο σε ότι μπορεί ευκολότερα να καταλάβει το φυσιολογικό μάτι. Οι πίνακες μας κλείνουν το μάτι στην παράβαση. Όποτε θες μπαίνεις στην αλήθεια κι αν πάλι το επιθυμείς βγαίνεις. Οπότε γίνεσαι -κι εσύ ο θεατής- τη στιγμή που πατάς το διακόπτη καλλιτέχνης. Δεν είναι όμως μόνο παιχνίδι αλλά και μάθημα Δημοκρατίας. Είναι αδύνατο να έχεις από όλους τις ίδιες απαιτήσεις. Για την ακρίβεια αν έχεις τόσες απαιτήσεις θα πρέπει να διαθέτεις την ανάλογη κατανόηση. Πρέπει να μπεις δεύτερος στη σειρά. Να μην διεκδικείς αλλά να σου παραχωρούν. Η χρήση του διακόπτη στο Black Light ίσως είναι τελικά δυσκολότερη, γιατί η Απόφαση κρύβεται στον πίνακα.

Απόστολος Λυκεσάς
συγγραφέας