ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μετά την επίσκεψη στην τελευταία έκθεση του Κιλεσσόπουλου (12/11-12/12/08), ένας από τους σπουδαστές μού είπε «έμεινα ολόκληρο το πρωινό, ένιωθα τέτοια γαλήνη και αγαλλίαση που δεν ήθελα να φύγω». «Και πού αποδίδεις αυτό το συναίσθημα»; ρώτησα. «Στα χρώματα, τις μορφές, αλλά πάλι όχι, δεν ξέρω …, δεν μπορώ να πω ότι ήταν το ένα ή το άλλο, ήταν όλα μαζί που με κράτησαν εκεί, κι αν δεν κινδύνευα να χαρακτηριστώ παράξενος, θα ήθελα να μείνω και τη νύχτα στην αίθουσα, να δω τι γίνεται…»

Αλήθεια τι γίνεται, όταν οι επισκέπτες της έκθεσης αποχωρήσουν και τα φώτα σβήσουν; Μήπως οι μορφές μετατρέπονται σε συμπαντικά πλάσματα, ξεφεύγουν με τρόπο μαγικό από το κτίριο, περιπλανώνται στην πόλη, υπερίπτανται πάνω από τη θάλασσα και τους λόφους, ανεβαίνουν ακόμα ψηλότερα, μέχρι το στερέωμα, για να συναντήσουν τους αστρικούς τους συγγενείς; Και γιατί να το κάνουν αυτό; Θέλουν να μας διδάξουν κάτι, να μας εκπαιδεύσουν στην υπέρβαση και τον στοχασμό; Ένας Κινέζος δάσκαλος υποστηρίζει ότι η Ζωγραφική είναι πολύ σημαντική για τον άνθρωπο. Όπως και τα υπόλοιπα είδη τέχνης, μπορεί να παίξει καθοδηγητικό ρόλο για τις αξίες και την αισθητική του ανάπτυξη. Η συνειδητοποίηση του τι είναι και τι όχι αισθητικά ωραίο, αποτελεί το θεμέλιο των ηθικών αξιών ενώ χωρίς αυτές το άτομο αποκτηνώνεται και η κοινωνία καταρρέει.

Παρατηρώ προσεκτικά τους πίνακες του Κιλεσσόπουλου. Ανεξαρτήτως περιόδου και χρονολογίας. Μαθαίνω μια καινούρια γλώσσα, μια ακατάληπτη Τέχνη. Μερικές φορές προβληματίζομαι μπροστά σ’ έναν πίνακα, με δυσκολεύει η ανάγνωση, μένω κλειδωμένη απ’ έξω, ωστόσο αφήνομαι στην έκρηξη στοιχείων και χρωμάτων, μαθαίνω να βιώνω το χρόνο του έργου, τις βαθιές του ρίζες, το αναπάντεχο και την ύλη του. Συνειδητοποιώ σταδιακά ότι έχω να κάνω με ένα μεγάλο έργο και έναν καλλιτέχνη με ρίζες και καταγωγή πολύ μακρινές, τόσο μακρινές ώστε, για να τον προσεγγίσω, θα πρέπει να παραγνωρίσω τα διάφορα τεχνικά στοιχεία και την περιγραφή καλλιτεχνικών ρευμάτων, τη χρήση ή όχι πινέλου, τη μείξη χρωμάτων, τις επιρροές που πιθανόν να επέδρασαν στο έργο του. Όμως η κατηγοριοποίηση, η κατάταξη, οι όποιες ελάσσονες παρατηρήσεις δεν αφορούν τον Κιλεσσόπουλο, καθώς αποτελεί από μόνος του Σχολή, αν πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουμε μια ετικέτα. Μια Σχολή της οποίας κεντρικό χαρακτηριστικό είναι η ανάγκη για ανάταση και η συνομιλία με το Σύμπαν, την Επιστήμη- τη Φυσική και τη Γεωμετρία-. Δίχως, βέβαια, να επιχειρεί να τις ερμηνεύσει ή να τις αντιγράψει.

Το ερώτημα είναι αναμενόμενο: τότε, από πού προέρχονται οι εικόνες του, τι ακριβώς ζωγραφίζει, υπάρχουν κρυμμένα μηνύματα; Επηρεάστηκε από τις Θετικές Επιστήμες; Θέλησε να καταγράψει ή να απεικονίσει σχέσεις γαλαξιών και αστρικές συγκρούσεις, να κατατάξει τα γνωστά γεωμετρικά σχήματα σ’ έναν άλλο κόσμο ή μήπως δημιούργησε τη συλλογή Fractals μετά από μελέτη των θεωριών του Μπενουά Μαντελμπρό (Benoit Mandelbrot); Βάσιμα απαντώ όχι. Θα ήταν υποβιβασμός της Τέχνης του και ανάρμοστο για τον ίδιο. Θεωρώ ότι ο ζωγράφος, μέσα από τη δημιουργία, προσεγγίζει την πραγματικότητα ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από διόδους άγνωστες και μας παραδίδει έναν κόσμο φωτεινό, πολυεδρικό, που καταυγάζει μέσα σε χρώματα λαμπερά, σε άπειρους συνδυασμούς και συνομιλίες με το σύμπαν.

Εμείς οι θεατές που θέλουμε να επικοινωνήσουμε μ’ αυτό το απροσδόκητο έργο, πρέπει να καταργήσουμε τα στεγανά των ορίων μας και να ξαναμάθουμε την αλφάβητο μιας γλώσσας- αρχέτυπο που απωλέσαμε στον κουρνιαχτό των αιώνων. Να συναντήσουμε τελικά τον ζωγράφο και τις δημιουργίες του ως νεογέννητοι που γνωρίζουν ότι εκείνος και εμείς έλκουμε την καταγωγή μας από πολύ μακριά. Με τη διαφορά ότι μόνον εκείνος ευτύχησε να την φέρει ως ακριβή και πολύτιμη κληρονομιά, μύστης και δάσκαλος του Κόσμου.

Άννα Στεφούλη
Συγγραφέας